Corona, lockdown, quarantaine, zomervakantie… potato potato. Als moeder van twee energieke kleine koters schiet er niet veel drive meer over om ’s avonds met bakken goesting achter mijn Passap te kruipen.
Het liefst van al kruip ik óf in mijn bed óf in de fles rosé. #punthoofd
Veel is er dus nog niet gebreid geweest. Eigenlijk wel maar niet op experimenteel vlak, niet op Qué Passap niveau. Ik ben momenteel met mijn breigoedlabel FESK Knitwear een mini-collectie aan het lanceren. (Mega-spannend! Een beetje #sluikreclame mag wel, zekerst?!)
Maar dat gaat dan zo bij mij, hè. Dan ben ik in ontwerp- en/of productiemodus en krijg ik duust-en-één ideeën om iets uit te proberen. Ik heb mezelf geleerd dat ‘on hold’ te zetten en dat ideetje te parkeren tot er tijd voor is. Soms dan is de goesting té groot en dan moet dat – ALLES AAN DE KANT – NU DIRECT gebeuren!
Als je net mijn NOFFORS collectie op www.fesk.be hebt gecheckt dan weet je dat ik duurzaamheid, recyclage en eco-shizzle best belangrijk vind. Dat is al jáááren zo, ik maakte als jonge scout ooit de belofte om goed voor de natuur te zorgen. Ik ben niet heiliger dan de paus (ja ik heb gerookt en ja ik gooide wel eens een peuk op de grond) en blijf ook nuchter onder de ganse duurzaamheidstrend (de commerce moet draaien eh). Maar hey, ik doe ook maar mijn best 😉
In mijn werkkamer verzamel ik alle restgaren met het idee daar “ooit eens wat mee te doen”. Nele Colle en Marie Kondo haten me waarschijnlijk als ze mijn opslag zouden zien. Maar zie, aha erlebnis en al!
Voor dat het lichtje ging branden was ik eigenlijk al gestart met het breien van “another ugly sweater”. Ik maakte er al ooit eens eentje op de grofbreier (zie hierboven) en nu doe ik het met de hand, klein beetje gespiek bij Stephen West’s Penguono pattern.
Wat ik met de rest wil doen, niets mega-spectaculair. Dik garen of meerdere strengen samen wil ik gaan inweven tijdens het breien op de Passap. Dit knitweaving op machine vraagt nog meer handwerk, geduld en gepriegel maar het lijkt mij een ideaal project om dat wat ik “ooit wel eens ga kunnen gebruiken” te verbruiken.
Soit, dit gezegd zijnde. Terug naar mijn schulp!